New skin for the old ceremony

In New Skin for the Old Ceremony verandert choreografie in een ritueel—een fantasie, een begrafenis en een gracieuze viering van leven en dood. Deze voorstelling verweeft persoonlijke geschiedenis met artistieke expressie en biedt een meditatie op vergankelijkheid: vervagende lichamen, ouder worden, nostalgie, het voorbijgaan, vergeten en behoud.

Geworteld in een herinnering die pas op latere leeftijd werd ontdekt, verkent dit werk hoe het verleden kan worden herontdekt en herinterpreteerd in een hedendaagse context. Herinneringen en woorden worden direct in de choreografie geïntegreerd, waardoor ze tastbaar en dynamisch worden.

Geïnspireerd door de fysieke en mentale veranderingen die hij bij zijn grootmoeder observeerde in haar laatste dagen, duikt Melih Kıraç in het verhaal van haar adoptie in Centraal-Anatolië in de jaren 1930. De choreografie put ook inspiratie uit Kamola Rashidova, een immigrant-danseres, en haar vervreemding van haar moedertaal. Dit alles roept een poëtische en abstracte kinetische taal op die persoonlijke verhalen en collectieve geschiedenis met elkaar verbindt. Door deze delicate wisselwerking wordt New Skin for the Old Ceremony een ontroerend eerbetoon aan herinnering, identiteit en de verhalen die onze lichamen met zich meedragen.

Melih Kıraç is een danser, onafhankelijk choreograaf en academicus gevestigd in Istanbul. Voordat hij aan de afdeling Hedendaagse Dans van de Mimar Sinan Universiteit van Schone Kunsten studeerde, was hij volksdanser. Zijn choreografieën, waaronder WELCOME (2015), HÂL (2016), Data Shadow (2020), Clouds could not simply be taken indoors for study (2022), How is everyone in Istanbul? (2023), Sunset Melodrama (2023), every night we are haunted by a dream (2024) en New Skin for the Old Ceremony (2024), zijn opgevoerd op podia zoals Kaaistudio’s (BE), Sale Docks (IT), Les Brigittines (BE), Salt Galata (TR), sub (TR), ARTER (TR), Alan Kadıköy (TR), Yapı Kredi Culture and Arts (TR), Sakıp Sabancı Museum (TR) en Kundura Sahne (TR).

Daarnaast maakte hij videowerken zoals pureland (2018), twinning the theatres -1 (2022), theatres, houselights, ghost -1 (2022) en One, One by One, All Together, Pending, Refuse, Accept, Obey, Wake Up, Awake (2023). Hij heeft onderzoek gedaan tijdens residenties zoals workspacebrussels, sub Çanakkale, bomontiada ALT (A Corner in the World) en HELLERAU – Europees Centrum voor de Kunsten.

Kıraç werkte als danser en performer samen met choreografen, beeldend kunstenaars en collectieven zoals Aydın Teker, Ayşe Draz, Marlin de Haan, Beyhan Murphy, Çıplak Ayaklar Kumpanyası, Gordon Monahan, İnci Eviner, Katherine Behar, Marc Vanrunxt, Taldans, Tuğçe Tuna, MDTistanbul en Zeynep Tanbay. Hij is onderzoeksassistent aan de afdeling Hedendaagse Dans van het Staatsconservatorium van de Mimar Sinan Universiteit.

Kamola Rashidova studeerde ballet aan de Tashkent State National School of Dance and Choreography. Na het afronden van haar associate degree aan de afdeling Hedendaagse Dans van het Staatsconservatorium van de Mimar Sinan Universiteit, vervolgde zij haar opleiding aan de dansschool P.A.R.T.S. in Brussel. Rashidova werkte samen met choreografen zoals Camilla Monga, Eszter Salamon, David Zambrano en Yoko Ando. Sinds 2016 is zij lid van MDTIstanbul van de Staatsopera en Ballet van Istanbul en werkt zij ook zelfstandig.